Ko je bio Đorđe Božović Giška?

Vijest da će posmrtni ostaci komandanta Srpske garde Đorđa Božovića Giške biti sahranjeni danas u porodičnoj grobnici u selu Bezjovo, u Kučima odjeknula je regionom. Tako se privela kraju priča koja je dugo kružila po Balkanu, pretvarajući Božovića u pravu urbanu legendu, jer je uistinu bio poštovan i cijenjen sa svih strana.

O njegovom životu prepričavane su brojne priče. Neke od njih su postale pravi mitovi, a na Facebooku postoji i stranica Legende devedesetih koja često objavljuje podatke o Giškinom životu. Tu su i brojne anegdote i fotografije.

Božović je rođen 16. septembra 1955. godine. Bio je sin prvijenac Gavra i Milene Božović. Otac mu je iz plemena Kuča i to od porodice Mićković, ali je ubrzo zbog sukoba sa zakonom promijenio identitet i zbog sigurnosti porodice prezime promijenio u Božović po djedu Božu.

Zbog toga je i na grobu u Kučima vraćeno staro prezime Mićković, jer je to bila Giškina želja.

Giška je sa majkom Milenom i mlađom sestrom Slavicom do 1964. godine živio u Inđiji kada je Gavro ubijen i poslije tog događaja preselili su se u Beograd, tačnije na Voždovac.

Kao mladić trenirao je boks, a veliku ljubav gajio je i prema tenisu odatle i potiče prijateljstvo iz nešto kasnijeg perioda sa Bobom Živojinovićem, čuvenim teniserom i suprugom folk pjevačice Lepe Brene. 

Dugo je bio član bokserskog kluba “Radnički”, gdje ga, kako kruži legenda, u borbama gotovo niko nije mogao pobijediti. Kao vrlo mlad dolazi u sukob sa zakonom, kada je u jednoj uličnoj tuči izboden nožem. Ranjavanje je preživio zahvaljujući snažnoj konstituciji zbog čega je i dobio nadimak Giška.

Bio je prijatelj sa brojnim “zvučnim” imenima tadašnjeg srpskog podzemlja Branislavom Matićem Belim, Borisom Petkovim , Rankom Rubežićem, Jocom Amsterdamom…

A kad se u Podgorici pomene Giška uvijek se mora navesti i čuvena tuča na Zlatici sa Draganom Joksovićem Joksom-čuvenim članom jugoslovenske mafije u Švedskoj.

Jokso je u to vrijeme bio poznat kao jedini čovjek koji je smio da stane Giški na crtu. Njihovu čuvenu ferku gledali su između ostalih Željko Ražnatović Arkan i čuveni boikser Miodrag Stojanović Gidra. Borba je trajala sat vremena i završena neriješenim rezultatom nakon čega su jedan drugom pružili ruku i izljubili se kao braća. Ostala je čuvena fotografija Giške i Joksa koja je dugo kružila internetom i društvenim mrežama, gdje su njihove povrijeđene glave svjedočile o kakvoj je tuči bio riječ. 

Pored brojnih prijateljstava i kumstava, ipak ono koje je ostalo upečatljivo jeste prijateljstvo sa Branislavom Mićunovićem, crnogorskim biznismenom. Giška i Brano su se upoznali sredinom sedamdesetih godina u Beču  i tada su se i pokumili.

Mićunović je teško podnio Giškinu smrt. Zato svake godine objavljuje čitulju na godišnjicu njegove smrti, a tekst čitulje je posebno emotivan.

Svom sinu je dao ime Đorđe po svom vjernom prijatelju i kumu, a Giškina majka Milena je često u intervjuima za medije isticala da je Brano njima bio kao član porodice. 

Početkom rata na Balkanu Giška je oformio Srpsku Dobrovoljačku Gardu čiji je glavni finansijer bio njegov drug i kum Branislav Matić Beli. 

Početak 90-tih godina Gišku je posebno pogodila Belova smrt, koji je ubijen na kućnom pragu 4. avgusta 1991. godine. Ubice su na njega iz oružja ispalile oko 30 metaka iz neposredne blizine.

Na njegovoj sahrani Giška se zarekao da će pustiti bradu i dok se njegove ubice ne pronađu i dok im se ne presudi neće je obrijati. Nikada i nije saznao jer taj događaj nikada nije dobio sudski epilog.

Giška je poginuo kada je sa Srpskom gardom pošao da se bori u mjestu Gospić kada je ušao u dubinu hrvatske teritorije. Postoje brojne teorije o njegovom ubistvu, a čak se i prepričavalo da je smetao tadašnjoj vlasti Slobodana Miloševića i da je zbog ortačenja sa Vukom Draškovićem i Aleksandrom Kneževićem Kneletom likvidiran. 

Zvanična verzija kaže: “Napušten od tri tenka tadašnje JNA koji su se, umjesto da mu čuvaju odstupnicu, iz do danas nejasnih razloga, jednostavno povukli. Giška je tog 15. septembra 1991. godine, dan prije 36. rođendana, više puta napustao zaklon pozivajući pomoć. Kad se posljednji put našao na brisanom prostoru, pogođen je sa tri hica. Umro je na rukama svog sinovca, takođe borca Srpske dobrovoljačke garde, Milovana Mićkovića, jednog od svjedoka njegove pogibije, koji je i sam tada bio ranjen.”

Giška je ostao upamćen kao čovjek koji nije trpio nepravdu. Priča se da je kroz služenje zatvorskih kazni uspio da pročita skoro sve knjige zatvorskih biblioteka i da završi fakultet DIF. Kažu da bi završio i teologiju koju je studirao ali mu nijesu dali da iz zatvora polaže ispite.

U zatvorima je držao i predavanja zatvorenicima i učio ih jezicima koje je i sam perfektno govorio. Bio je izuzetno pobožan i svima se obraćao smireno i sa poštovanjem.

Priča se da je bio veliki džentlmen, da je u kafanama i klubovima znao svima da naruči piće. Djevojke nikada nije maltretirao i nikome nije oteo novac , pa ga zato cio Balkan pamti kao Diva sa Voždovca.

S.Bošković