Bosanski Odgovor Dritanu

Autor: Ljubo Filipović

Kako je naš personaliti, naš perceptivni aparat, uslovljen našim socijalnim okruženjem, dolazimo do one paušalne maksime svako od nas nije ništa drugo nego puki prosjek pet ljudi sa kojima provodimo najviše vremena. S kim si takav si koncept, objašnjen popularnom psihologijom.

Uspjeh opozicije na lokalnim izborima u Bosni, bio je okidač za mnoge da pokušaju da instaliraju narativ kako je talas promjena koji je započeo u Crnoj Gori počeo da se širi i na Bosnu. Odgovor Dritanu na njegov tvit koji je podržao ovaj narativ, dokaz je o suštinskom nerazumijevanju regiona od strane Abazovića. Abazović je sebe toliko okružio ljudima iz tog srpskog sjetonazorskog mjehura, da čovjek ne može da razluči region od “srpskog sveta”. Abazović djeluje i razmišlja u zadatom okviru “srpskog sveta” i čim pokuša da izađe iz ove paradigme i da zađe u prostor regionalne saradnje, svaki put će doživjeti šamar realnosti, poput ovog posljednjeg kada su se redom svi bošnjački opozicionari i aktivisti ogradili od njegove čestitke.

Kako smo došli do ovoga je vrlo dobro pitanje. Odlično pitanje, na koji odgovor ne treba da bude komplikovan. Problem je pritisak okoline/”peer pressure”, unutar opozicije. Meni je odavno poznato kako je ovo uticalo na URA, i na to da ona korak po korak potpuno izmijeni svoj pristup politici. Zanemarujući identitetska pitanja i teme, plus vještačka zelena ideologija, sakrivale su procese koji su populizovale lokalne odbore ove partije ozbiljnim srpskim nacionalističkim kadrovima. Političko nošenje protesta na Sinjajevini, učestvovanje njihovih članova na litijama, dovelo je u jednom momentu i same srpske nacionalističke partije i aktiviste da im kažu  tokom kampanje: “batalite se našeg biračkog tijela, imate DPS pa ulazite u njihovo”. Međutim, i sama URA je znala da je suverenističko biračko tijelo u CG za njih odavno zatvoreno.

Popularnost Abazovića u “srpskom svetu” vrlo je jednostavan fenomen. Dritan je “pošteni Albanac” i dugo traženi dokaz narativa da su u ratovima devedesetih svi bili jednaki. Dokaz da Srbi nisu “jedina zla strana u ratu”. Kao da je iko ikad to tvrdio. Problem je što se pod krinkom borbe protiv srbofobije godinama vrši revizija uticaja i odgovornosti Slobodana Miloševića u zlu koje nas je zadesilo devedesetih.

Dritan je previdio da guranjem ove priče pod tepih u cilju smjene vlasti u Crnoj Gori, on licemjerno kritikuje samo jedan nacionalizam, dok svojim partnerima dopušta mnogo toga. Iz tog razloga je Abazović heroj Matije Bećkovića i Baje Malog Knindže, a ne može biti heroj građanske opozicije u Bosni. Jedino može biti heroj Draška Stanivukovića, koji tvrdi da je crnogorska nacija “izmišljeni konstrukt”. To je ta promjena, koju forsira srpski svijet. Zamjena autoritarnih srpskih lidera demokratskim nacionalistima. Zamjena šaha Pahlavija Homeinijem. I nažalost, u beznađu srpske politike, to je jedini model uspjeha. Slijepa ulica u koju su sebe doveli. Prozapadni srpski nacionalizam. Priča koja je kupljena od strane srpskog civilnog društva koje je naučilo refleksno da je napadanje Bošnjaka i Albanaca tabu tema, ali da negiranje crnogorske nacije to još uvijek nije.

Tako je niz beogradskih civilnih aktivista potpomognuti lokalnim u Crnoj Gori, previdjelo sve “nesavršenosti” nove vlasti u Crnoj Gori. Sve se svodi na nesavršenosti novog sistema i vremenu koje treba da nova demokratska misao sazri i da se razvije. Otme im se i par kritika novih vlasti i mandatarovog “nesnalaženja” ali nikako da im se otme da Abazovića pozovu na odgovornost. To je dogma u koju se ne dira – dogma o nepogrešivosti “poštenog Albanca”. I iz ovoga ne postoji put nazad, nažalost.

URA je bespovratno otišla u sferu “srpskog sveta”, njima je prirodno da daju intervjue za Kurir, Abazoviću je prirodnije da se druži i da sluša ambasadora Srbije Božovića, nego svoje ambasadore. On u srpskim nacionalistima koji napadaju i prijete po Crnoj Gori vidi DPS provokatore, a u Crnogorcima koji se od nemoći okupljaju i mašu zastavama vidi “lelekače”. I svi koji ne žele da prihvate ovu novu realnost koju nam diktiraju Dritan, Muharem Bazdulj, Matija Bećković i Kusturica, svi su redom plaćenici Mila Đukanovića, jer ne može postojati racionalni razlog da se ne prihvata ova realnost koju nam nude?

Hvala, ali ne hvala. Pa da ćemo se  svesti na Cetinje i manjine kao devedesetih.