Genocid kao profesija na Balkanu

Autor: Predrag Marković, potpredsjednik udruženja

Rijetko da je negđe zabijženo da je zemlja saveznica u Prvom svjetskom ratu, kao što je to slučaj Crne Gore, tako beskrupulozno žrtvovana od strane Saveznika i ostavljena na milost i nemilost srpskom kralju i vojsci! Na nemilost istoj vojsci koja ne bi postojala da joj Crnogorci nijesu na Mojkovcu omogućili bježanje preko gudura Albanije!

Prema crnogorskim borcima su čak i neprijateljski oficiri iskazivali poštovanje, nazivajući ih junacima „iz bajke“! Nakon sloma Austrougarske i nakon što su srpska i francuska vojska ušle u Crnu Goru, koju su Crnogorci već bili oslobodili, i u kojoj nije bilo više niti jednog austrougarskog vojnika, srpske trupe su sebe proglasile „oslobodilačkim“ i počele pripremu za definitivno uništenje Crne Gore!

U Podgorici je organizovana nelegalna i sramna Podgorička skupština, na kojoj većini patriota nije bilo omogućeno pravo glasa, a uz glasačke kutije su stajali srpski žadarmi sa puškama i pripremljenim bajonetima!

Nakon ovoga srama, samo divnim čudom prosrpski elementi nijesu spalili mošti Sv. Petra Cetinjskog i Sv. Vasilije Ostroškog, kako bi definitivno ubili i duhovnost koja je Crnu Goru održavala kroz vjekove!

Nakon nasilnog ujedinjena odnosno aneksije Crne Gore, koja će kasnije izgubiti i svoje istorijsko ime i biti nazvana „Zetska banovina“ ukinuta je i vjekovna Zetska mitropolija, odnosno Crnogorska pravoslavna crkva, jer okupatori su dobro znali da je Crna Gora gotovo 300 godina funkcionisala kao vladikat, da su crnogorske vladike istovremeno i upravljale crnogorskom državom!

Mnogi crnogorski sveštenici su napustili službu, ne želeći biti sluge okupatorske Srpske crkve u vlastitoj državi. Sa crkvenog nivoa nakon likvidacije Crnogorske autokefalne pravoslavne crkve, za čije postojanje i trajanje postoje brojni, neoborivi materijalni dokazi, počev od Dekreta regenta Aleksandra u kome on objavljuje ujedinjenje dviju autokefalnih crkava, preko ruskog Diptiha, pa do Sintagme Vaseljenske Patrijaršije, počinje sistamatska kampanja zatiranja svega što bi moglo biti osloncem crnogorske autentične duhovnosti!

U škole se uvodi Sv. Sava kao školska slava, a učitelji koji ne žele slaviti se hapse i zatvaraju! Za Svetog Savu ni sami Srbi nijesu znali do 17. vijeka, a iz anonimnosti su ga izvukli Austrougari formiranjem Karlovačke mitropolije, a kasnije Karlovačke patrijaršije, pravoslavne crkvene organizacije pravoslavaca u Habsburškoj monarhiji. Tako sa religijskog nivoa počinje zatiranje crnogorske duhovnosti, kao svojevrsni kulturocid, odnosno etnocid!

Da bi kompletna situacija bila zaokružena postarale su se „svjetovne“ snage, srpski žandarmi i vojska i zaveli naezapamćeni teror za koji je jedan engleski izaslanik kazao, odbivši da pročita izvještaj sačinjen u Crnoj Gori tog vremena, kako ne može zamisliti ništa gore nego da objavi sramotu i teror koji trpi viteški crnogorski narod, a jedan političar tog vremena je kazao da je Crna Gora slična Paklu, gorem od onog Danteovog!

Crnogorski zatvori su bili puni žena, među kojima je bilo i trudnica, staraca i đece. Dešavala su se silovanja i muške i ženske đece, pa i starijih žena. Na hiljade civila je ubijeno, hiljade crnogorskih kuća je spaljeno, a u nekima su spaljivane i žene sa đecom (familija Petra Zvicera iz Rokoča-Cuce).

Porodicama koje su pripadale borcima za pravo čast i slobodu Crne Gore, zabranjivano je držanje stoke obrada zemlje, kako bi se glađu primorali na poslušnost! Ilustracije radi, ženama su stavljali mačke u kotule, muškarcima u dimije, i tukli životinju dok onako razjarena ne bi rastragala mučene!

Zabilježeni su i slučajevi da su ljude zajedno sa mačkama vezali u vreće i spuštali u rijeku, dok pobiješnjela životinja ne bi maskrirala žrtvu!

Kao ilustracija da nijesu pošteđeli ni članove porodice crnogorskih oficira, koji su se kasnije povinovali beogradskom režimu, svjedoči i sudbina roditelja Mitra Martinovića, nekasdašnjeg kraljevog ministra vojnog, kojima su da bi priznali đe se Mitar krije, stavljali užareni sač na glave a stopala pekli pri ognjištu, od čega su roditelji Martinovića izgubili hod! Tako da uz taj nezapamćeni teror nije ni čudo da su neki oficiri prelazili na okupatorsku, srpsku stranu, da bi pošteđeli članove svojih porodica koji su prolazili neviđenu torturu!

U cijelo to vrijeme i sve zločine crkva Srbije je ćutke posmatrala i nikada nije napravila ni najmanji otklon od ovih i ovakvih zvjerstava!

Da se istorija ponavlja, najrječitije govori uloga crkve Srbije u krvavom raspadu SFRJ! Nakon pojave Memoranduma SANU, u kome je projektovano gotovo sve što će se desiti kasnije devedesetih godina, srpska crkva je uzela vodeću ulogu!

Počeli su organizovano obilaziti osobito mjesta mješovitog nacionalnog sastava, ulivali strah pravoslavnom življu od „Turaka“, vadili iz jama kosti zvjerski ubijenih Muslimana od strane četničkih jedinica Pavla Đurišića, posthumno ih proglašavajući „srpskim“ žrtvama! Pripremu za najveću kasapnicu nakon Drugog svjetskog rata, napravila je Srpska pravoslavna crkva, a neki sveštenici su bili i aktivni sudionici u krvavim obračunima.

Čak su i visoke ličnosti iz crkve Srbije blagosiljali srpsko oružje i rezali slavski kolač sa osuđenim ratnim zlikovcima, Mladićem, Karadžićem Plavšićkom i Krajišnikom!

Nekima od njih, onim starijima, uloga je bila dosta mračna i problematična i u vrijeme Drugog svjetskog rata! Neki od aktivnih sudionika krvavog rata u BiH su sada sveštenici crkve Srbije u Crnoj Gori i aktivni sudionici u aktuelnom stvaranju nestabilnosti kod nas!

Da bi ne-Srbi bili denacionalizovani, odnosno da bi se nad njima mogao sprovesti etnocid, Srpska crkva je samo usavršila projekat Nikole Garašanina i izjednačila tzv. srpstvo sa pravoslavljem, hrišćanstvo zamijenila sa tzv. svetosavljem! Dakle, dešava se da se briše granica između nacionalnog opredjeljenja i religijskog i dovodi u poziciju tihe asimilacije; ko gođ je pravslavac, on je „srpske“ vjere a onda mora biti i Srbin! Svetosavlje se stavlja iznad hrišćanstva i na taj način crkva Srbije, kako slovi u Vaseljenskoj Patrijaršiji, postaje otpadnica, odnosno sekta u okviru pravoslavlja i uopšte hrišćanstva!

Srbi, koje tek početkom 19. vijeka Miloš Obrenović uz odobrenje Sultana, od kojega je dobio trobojku kao zastavu sa obaveznim turskim simbolom, proglasio narodom, nakon 500 godišnjeg ropstva sve čine da popune u polamilenijumsku šupljinu u svom istorijskom pamćenju, pa nije čudo što pokušavaju krađu crnogorske istorije, kulture i tradicije i ne samo! Prisvajaju isto i od drugih balkanskih naroda!

Ilustracije radi, samo do prije desetak godina Srpska crkva je proklinjala Dukljane, pozivajući da se svaki prokleti Dukljanin zakuje ekserima za Vezirov most, da bi danas prisvajala kompletnu dukljansko-zetsku istoriju, proglašavajući čak i Sv. Vladimira Dukljanskog srpskim svecem, iako je Vladimir vladao prije Velike šizme u vremenu kada smo svi bili hrišćani i nije bilo pravoslavaca i katolika!

U najnovije vrijeme oni crkvu Srbije žele proglasiti crkvom sa kontinuitetom od „apostolskih vremena“, a u Crnoj Gori potpisivanjem ugovora, koji kao Vučićev domaći zadatak, forsira Abazović, „kudravi Duče“, napoleonovskog kompleksa, želi steći kontinuitet od preko 800 godina, premda u matičnoj državi Srbiji, taj „kontinuitet“ postoji od 19. vijeka!

Na sceni je, dakle, krađa tuđe duhovnosti, kulture i istorije, uz zestoku pomoc izdasno placenih domacih izroda (svi znamo ko su oni) što sve predstavlja kulturocid crnogorskog naroda. Ovo je teška optuzba, ali gospodo kriterijum za kulturocid (genocid nad jednim narodom bez ispaljenog metka!) je opšte poznat, i od te se istine ne može pobjeći , ma koliko neki ljudi uporno zatvarali oči kao mala djeca i pretvarali se da će taj problem „magično“ da nestane! Neće. Niko nam taj problem neće riješiti do nas samih.

Mi kao narod moramo sami sebi priznati da imamo veliki problem pred nama i da moramo da napravimo ozbiljan plan da riješimo taj problem, ili nas kao naroda neće biti za dvije generacije!