Piše: Mr. Martin Ljuljđuraj
Vlade zemalja Zapadnog Balkana pokušavaju da izgrade mostove međusobne saradnje, kako bi pomogle u procesu integracije, jednom od uslova Evropske unije koja zahtijeva (između ostalog) dobrosusjedstvo, a zatim otvaranje pregovora za članstvo u velikoj porodici evropskih zemalja.
Razlog zašto se ističe ovaj fenomen – dobrosusjedstvo – jeste to što su naša društva još uvijek pod uticajem okolnosti kroz koje su prošla kroz istoriju, čije se posljedice ogledaju u stepenu kvaliteta mentaliteta naroda koji žive na ovom poluostrvu. Ovaj mentalitet sastavljen od elemenata mržnje, nacionalizma, patriotske sebičnosti, želje da se stvori dominantna nacija, koja se na mlađe generacije manifestuje ili kroz književnost različitih autora ili od strane nastavnika u školama, sa kontinuiranim nepravednim uticajem na život, pod plaštom predrasuda, stereotipa i diskriminacije drugih, za razliku od jednakih prava koja obogaćuju društvo jedne države.
Crna Gora kao mala država na Zapadnom Balkanu, na političkoj sceni ima novu realnost, koja se može nazvati i jednim od remek-djela političkog djelovanja na Balkanu, jer je osnovni princip efektivnosti onaj koji povezuje uspjeh u odnosu na sredstva koja imate na raspolaganju i ovaj uspjeh je postigla građanska politička partija sa malom zastupljenošću u skupštini, ali na čijem čelu je političar koji potiče iz albanske nacionalne zajednice.
Dakle, na čelu Vlade imamo mladog, obrazovanog, prozapadno orijentisanog, kosmopolitskog političara, veoma hrabrog i sa određenom harizmom po kojoj se razlikuje od dosadašnjih političara, tolerantnog, svjestan nužnosti kompromisa i drži one principe koje je isticao na početku formiranja ove Vlade, ali političar koji potiče iz nacionalne manjine, što je najviše izazvalo pometnju u zemlji i regionu. Ali da li je ovo model političara kojeg zapadni partneri traže na Balkanu? Da li je crnogorsko i balkansko društvo spremno da prihvati takav model?
Dakle, stereotipi koji su do sada fabrikovani u društvima ovih zemalja, kao što su etničke, kulturne podjele i nacionalizam, treba preusmjeriti na pozitivne uticaje, tako da ih njihove zemlje doživljavaju ne kao odraz etničke pripadnosti, već kao teritorije gdje je postojala, postoji i postojaće kulturna raznolikost kao najvrednije bogatstvo jednog društva.
(Autor je magistar pedagogije)
