Svako ima pravo na svoju Crnu Goru, ja je slikam drugačije

“Beštije”, “Jovana Lukina”, “Smrt gospodina Goluže”, “Čudo neviđeno”, “Ljepota poroka”, “U ime naroda”, “Iskušavanje đavola”, “Đekna”…

Na današnji dan 1941. u Ozrinićima kod Nikšića rođen je veliki Živko Nikolić. Osamdeset godina od rođenja avangardnog sineaste u čijim su filmovima najznačajniji glumci ovdašnjeg glumišta ostvarili kultne uloge – Mira Furlan, Velimir Bata Živojinović, Mira Banjac, Danilo Bata Stojković, Petar Božović, Dragan Nikolić, Savina Geršak…, a on je za života ostao neshvaćen, nepriznat, na neki način i ponižen.

Nikolić je rođen 1941. godine u Ozrinićima kod Nikšića. Pohađao je umjetničku školu u Herceg Novom i Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu. Upisao je glumu ali se cijelog života bavio režijom.

Prve dokumentarne filmove Nikolić je snimio 1968. godine. Bili su to “Blaženi mirotvorci” i “Sebi za života”. Potom slijede filmovi po kojima je postao poznat i van granica Jugoslavije kao što su “Ždrijelo”, snimljen 1972. godine za koji dobija Srebrnu medalju Beogradskog festivala dokumentarnog i kratkog filma.

Zatim slijede filmovi: “Polaznik”, “Bauk”, “Marko Perov” za kojeg dobija Srebrnog zmaja u Krakovu 1975. godine

Potom film “Prozor” za koji dobija Zlatnu medalju Festivala u Beogradu. Slijede filmovi “Ine”, “Ane”, “Graditelj” film “Biljeg” rađen 1981. godine a govori o Hidroelekrtrani u kršu kao simbolu nečije gluposti i obijesti. Za taj film dobija veliku Zlatnu medalju u Beogradu, nagradu FIPRESI i Zlatnog zmaja u Krakovu.

Svoj prvi film “Beštije” snimio je 1977. godine, “Jovanu Lukinu” dvije godine kasnije, a “Smrt gospodina Goluže” 1980. godine.

Za film “Čudo neviđeno” dobio je “Srebrnog medvjeda” na festivalu u Moskvi 1984. godine i potukao mnoge rekorde gledanosti u ondašnjem SSSR-u.

Nikolićev film “Ljepota poroka” u Izraelu postaje najgledaniji i smatra se za najerotičniji film bivše Jugoslavije, a tu si i “U ime naroda” i “Iskušavanje đavola”.

Ništa manje značajan opus imao je i na televiziji. Posebno poglavlje u Živkovom stvaralaštvu čine televizijske drame i serije: “Đekna još nije umrla a kad će ne znamo”, “To kad uvati ne pušta”, 1988. godine i serija “Đekna”, potom “Narodni neprijatelj”, da bi 1996. po scenariju Dragana Koprivice snimio “Oriđinale”.

Živko je govorio da su na njega veliki uticaj izvršili poznati crnogorski slikar Lubarda, kao i Rembrant. Lubarda po jednoj ambijentaciji i pretvaranju te ambijentacije u znak, u nešto što je riječ, možda čak i simbol. A Rembrant jednim osjećajem dramatike unutar slike.

To mu se, iako se bavio filmom a ne slikarstvom, činilo veoma bliksim.

Dobitnik je preko tridesetak nagrada na našim i međunarodnim festivalima.

Sve što je ikada snimio, snimio je na crnogorskom tlu, duboko u sebi noseći pečat rodnih Ozrinića.

“Rastuži me što ponekad vidim da se pojedini ljute što drugačije slikam Crnu Goru. Svako ima pravo na svoju Crnu Goru, onakvu kako je osjeća i vidi, kako je ponio kad je prvi put taj svijet ugledao”, govorio je slavni Živko.