Jakšić: Bećković je cinično nadahnuće otrovne retorike Amfilohija

U Srbiji je razbuktan anticrnogorski sentiment takvih dimenzija da svaki manji incident dobije dimenzije međudržavnog problema, tumači se kao egzistencijalna prijetnja opstanku Srba i srpstva na neprijateljskoj “Milo-NATO teritoriji”. S druge strane, Crna Gora zabranjuje ulazak grupi srpskih intelektualaca. U žaru prekograničnog rata bjelaša i zelenaša nema nevinih. Nervoza uvećava broj pogrešnih poteza. Na obje strane, poručuje u intervjuu Vikend novinama poznati beogradski novinar i analitičar globalnih kretanja Boško Jakšić.

Jakšić komentariše i ulogu Srpske pravoslavne crkve u regionu, uticaj Mitropolije crnogorsko-primorske na dešavanja u Crnoj Gori i mitropolita Amfilohija za kojeg bez ustezanja kaže da je “prokonzul srpskog nacionalizma koji je tradicionalno rusofilski” te da je Bećković “cinično nadahnuće otrovne retorike Amfilohija”.

Na pitanje Vikend novina kome trebaju nesuglasice i tenzije između Srbije i Crne Gore Jakšić kaže da one trebaju političarima kojima je nacionalizam najefikasnija alatka ostanka na vlasti.

“Umjesto da učestvuju u projektu jačanja novih država stvorenih na razrušenim YU-temelj ima, nacionalisti različitih profesija zaduženi su za naraciju koja se svodi na oporu balkansku priču da “moje” podrazumijeva poricanje “tvog”. Ta patološka potreba savršeno zadovoljava nezasite apetite duhova prošlosti koji ne prestaju da se vrzmaju po savremenosti.” To je okvir unutar koga se prečesto kreću srpsko-crnogorski odnosi, posebno od vremena u kome su akademici, istoričari ili vladike po Beogradu na sav glas agitovali protiv nezavisnosti Crne Gore tumačenog kao nož u leđa Srbiji. Kada je nezavisnost proklamovana, počelo je osporavanje prava na nacionalni identitet koje i danas traje”, rekao je on.

Jakšić smatra da ako su iz najviše upotrebljavanog govora eks Jugoslavije nastali srpski, hrvatski i bošnjački jezik, zašto ne bi i crnogorski?

“Ako Srbija i Hrvatska imaju svoje akademije nauka, zašto Crna Gora ne bi imala svoju, Dukljansku? Uz gusle se dolivalo “patriotsko ulje” na vatru u čijem je plamenu trebalo da sagori “izdajnik Milo Đukanović”. Srpska pravoslavna crkva sve je činila da posljednji derivat jugoslovenskog raspada sačuva pod oblakom sopstvenog tamjana.” Vlasti u Beogradu teško se odriču stare patronažne, pa i hegemonističke navike da Crnu Goru posmatraju kao mlađeg brata koji povremeno pokazuje neposlušnost kao kada je priznao nezavisnost Kosova”, naglasio je Jakšić.

Dodaje da kada je međusobna saradnja ispunjena diplomatskim frazama, sve djeluje da je u najboljem redu, a onda šef srpske diplomatije tvrdi da “prepoznaje torturu” nad Srbima u Crnoj Gori dok srpski ministar odbrane, pa potom i patrijarh Irinej, kažu da su vlasti u Podgorici učinile da život Srba u Crnoj Gori postane teži nego za vrijeme osmanske okupacije ili pod vlašću ustaške NDH!

“U Srbiji je razbuktan anticrnogorski sentiment takvih dimenzija da svaki manji incident dobije dimenzij e međudržavnog problema, tumači se kao egzistencijalna prijetnja opstanku Srba i srpstva na neprijateljskoj “Milo-NATO teritoriji. Ima još. Zašto su crnogorske vlasti zabranile ulaz četvorici srpskih intelektualaca? Tačno je da je akademik Matija Bećković, patron ovog kvarteta, prononsirani protivnik crnogorske nezavisnosti, svjetovno i nadasve cinično nadahnuće otrovne retorike mitropolita crnogorsko-primorskog Amfilohija, ali korist da se ne čuju pokliči srpstva i kritike vlasti u Podgorici mnogo su manje od šteta koje se čine. Srbobranitelji po Beogradu, po pravilu rusofili, digli su glas do neba tvrdeći da ono što Milo radi ne može biti “ni Crnje ni Gore”.
Zašto je u crnogorskom udžbeniku za likovno vaspitanje ispod reprodukcije slike Petra Lubarde “Bitka na Vučjem dolu” upisano: “Veličanje crnogorske borbe za slobodu”, a ispod slike “Kosovski boj”: “Slikarev obračun s kosovskim mitom”, smatra Jakšić.