Ajkule su sadašnjost, ali i svijetla budućnost

Kada se činilo da su velike priče vaterpolista Crne Gore daleko, desila se Budimpešta i nezaboravna bronzana medalja. A onda, samo petnaestak dana kasnije, još jedno veče koje je pokazalo da su se “ajkule” vratile i ne samo to, već i da imaju blistavu budućnost.

Momci Vladimira Gojkovića usred Ovijeda držali su čas vaterpola Španiji (11:6), selekciji koja je u januaru osvojila srebro na Evropskom prvenstvu, koja je na posljednja tri velika takmičenja (dva EP i SP) igrala finale. I to čas vaterpola bez jednog od najboljih vaterpolista planete Aleksandra Ivovića i još četvorice iz Budimpešte, a sa osmoricom momaka u timu koji imaju 23 godine ili su mlađi.

Vlado Popadić, Bogdan Đurđić, Stefan Pješivac (1996. godište), Nikola Moskov (1997), Aleksa Ukropina, Dušan Banićević, Petar Tešanović (1998) i Dušan Matković (1999) zajedno sa nekoliko iskusnijih bili su nerješiva enigma za vicešampiona Evrope i svijeta. Ne treba zaboraviti ni da su bronzani iz Budimpešte Vladan Spaić (1997) i Đuro Radović (1999) preskočili okršaj sa “furijom”

Uz sve to, mlade selekcije Crne Gore posljednjih godina su ili u samomom vrhu evropskog vaterpola ili na vrhu, a da bi Gojković uskoro veliku snagu mogao da ima i u igračima poput telentovanih Miroslava Perkovića (2001), Nebojše Vuškovića (2000) i Sava Ćetkovića (1999), koji su već određeno vrijeme na treninzima dio A selekcije.

Naravno, mnogi će se i ovog puta zapitati kako iz svega tri vaterpolo grada. I tu se okrećemo manje lijepoj strani našeg vaterpola stvari kao što je slučaj sa bazenom u Kotoru više ne smiju da se dešavaju. Jer, iako Crna Gora ima vaterpolo budućnost, posljedice nastale dugogošnjom rekonstrukcijom bazena u Škaljarima tek će se osjetiti.