Nimalo neočekivano, a po tom pitanju u svom poznatom bumerang-stilu, Adam Sendler se nakon maestralne, nazovimo je tako, dramsko-ozbiljne role i sasvim zasluženog i nepravično izmaklog Oskara za pokazano u odličnim Nebrušenim biserima (Uncut Gems) vratio ugovorenim obavezama za Netfliks i svom krunskom izvorištu i ishodištu – mahom komedijama po vlastitom, ali i ukusu mnogih filmoljubaca širom planete. A reakcije na tu predočeno, kao što to i uvijek biva kada je riječ o Sendleru i toj dominantnoj struji unutar njegove glumačke i producentske filmografije, biće u savršenom saglasju sa opštim odnosom prema Sendleru, koji nerijetko polarizuje čak i ljubitelje pitkijih filmskih komedija.
Hubie Hallloween donosi priču o dobrohotnom i djetinjastom osobenjaku, pa još lako zastrašljivom, koji na sve strane čini dobro i biva žrtva podsmijeha, prezira i otvorenog maltretiranja sugrađana svih naraštaja, a posebno oko i tokom Noći vještica u svom rodnom gradu Salemu, poprištu najokrutnijih okršaja sa navodnim vješticama u tom dijelu Amerike. Sendler je sa svojim čestim saradnicima sročio film koji se bez imalo prenemaganja, a povrh tog povremeno radikalnijeg, katkad i otvoreno apsurdističkog sendlerovskog humora, može doživjeti i plasirati ponajprije kao djelo iz domena porodične zabave (family entertainment – zabava po mjeri čitave porodice, dovoljno pitka i univerzalna za konzumaciju u transgeneracijskom krugu čitave porodice).
Zacrtano je, tu barem sumnje nema, ovdje u potpunosti i ostvareno, a pomenuti teren je, inače, znatno klizaviji nego što bi se to isprva moglo učiniti. Nije dovoljno samo ubosti tu notu opštosti, nije dovoljno samo izvagati komunikativnost i šarenilo po pretpostavljenom ukusu mlađih, a onda to garnirati blago kriptično posijanim odrešitijim detaljima i riešenjima za starije uzraste…
Sendler i njegovi saborci su tu iskusni, ta pipava ravnoteža možda i suštinski oprečnih sastojaka, elemenata i aspekata im nije nimalo strana, i to se i u slučaju ovog ostvarenja dosta brzo očitava.
Reditelj Stiv Bril, koji je sa Sendlerom sarađivao više puta tokom ovih par decenija njihovog zajedničkog pregalaštva (Mali Niki, Gospodin Dids, Sendi Veksler, ali i nedavni izvrsni živi stend-ap nastup Adam Sandler: 100 % Fresh), i scenarista Tim Herlihi (Bili Medison, Svadbeni pjevač, Vodonoša, Mali diktator…) u tom smislu dobro poznaju pravu mjeru i očekivano lako i sigurno pogađaju u tu zacrtanu metu, uz dužno razumijevanje da Sendler nerijetko u slučaju filmova poput ovog otvoreno varira već oprobanu formulu, na taj način dopunjavajući katalog koji se neprekriveno obraća već osvjedočenim poštovateljima i obožavateljima.
Po toj osnovi, Hubie Halloween je dovoljno dobar film i gotovo pa odlično izbalansiran i upakovan proizvod; udarna nevolja je, međutim, što ovaj film nije dovoljno smiješan i što po toj dimenziji ne dobacuje do boljih i najboljih Sendlerovih radova na blisko-srodne teme. Osim toga, uslijed tog samonametnutog okvira filma po mjeri Noći vještica, Hubie Halloween biva prinuđen da se čitavim svojim tokom kreće po takođe nezgodnom i zahtjevnom terenu suptilno hororične komedije, gdje zbog narečenog okvira porodične zabave film nikako ne smije da bude iole jezovit, dok, sa druge strane, komedija kao krovni koncept čvrsto stoji na putu iole jasnijoj i evidentnijoj žanrovskoj profilizaciji filma u pravcu čak i umivenog i veoma zauzdanog horora pa i samo za mlađe. Sendler i ekipa, međutim, to nadoknađuju tamo gdje je to i moguće – na planu sveopšteg šarma, atmosfere, već pominjane pitkosti, te onoga što komičarska pojava i persona Sendlera već sama sa sobom nosi. Dodaju li se tome i vrhunski dizajn (a u kostimografsko-scenografskom pogledu ovo je maestralan film), te nekoliko zaista uspjelih komičarskih segmenata (ovo se, prije svega odnosi na scene sa Džun Skvib u ulozi Hjubijeve brižne, rasijane i pomalo bizarne majke, kao i na djelove u kojima su upareni Maja Rudolf i Tim Medous), uvijek zavodljivi kontekst Noći vještica u malom gradu, te sijaset dragih glumačkih lica u finim ulogama (Rej Ljota, Džuli Bouen, gle čuda i Stiv Bušemi i Rob Šnajder, ali i Šekil O’Nil u urbesnoj epizodici pri samom kraju filma), stiže se do tačke neporecive upotrebljivosti ovog filma, posebno kada je naglašenih komedija u svim domenima prikazivačke distribucije i dalje previše malo.
Može Sendler baš u ovom domenu i znatno bolje – prisjetimo se savršenih komedija kao što je bio izvanredni Svadbeni pjevač, znatno boljih i duhovitijih (Bili Medison i Mali diktator), osobenijih i sveukupno uspjelijih i učinkovitijih a skorašnjih ostvarenja (Misterija ubistva sa Dženifer Eniston u drugoj ulozi po značaju), ali i ovo je dovoljan zalog za dane buduće. Naravno, tu i dalje stoji da je pitanje svih pitanja koje neki i nekim čudom zalutali gledalac ponajprije mora sebi da postavi – volim li ja (uopšte) Adama Sendlera? A u Sendlerovom univerzumu, osim za dražesne ekscentrike poput Hjuija, glavnog junaka ove povijesti, svakako uvijek ima mjesta i za cjepidlake, zakerala, sumnjičavce, cinike opšte prakse… koji nekako uporno ostaju privrženi njegovom opusu, a pritom pomno negujući omrazu ili samo rezervu prema onome što on to tako istrajno i sladostrasno nudi. Svih ovih godina i decenija. I,da, još samo ovo – Sendler je masno slagao – nije ispunio obećanje koje je sam izvolio da javno da, kada se zavjetovao da će, ukoliko ne dobije Oskara za Uncut Gems, snimiti najgori film svih vremena. Hubie Halloween je zbilja daleko od toga.
Dobrohotnom?!?