Postoji taj, možda čak i neuništiv poriv, da se uvijek trudimo da istaknemo one aktere ili artefakte popularne kulture. Između ostalog, upravo to se može utvrditi u slučaju Nika Kejva, a važi i kada je riječ o ovoj odličnoj biografskoj grafičkoj noveli, sročenoj velikom njemu u čast.
Nik Kejv – Smiluj mi se djelo je Rajnharda Klajsta, prekaljenog i cijenjenog njemačkog crtača stripova i ilustratora. Nimalo iznenađujuće, a to mora biti naglašeno već pri samom početku svakog iole detaljnijeg prikaza, ovo izdanje se bezrezervno obraća isključivo poštovaocima Nika Kejva ili barem poklonicima njegove muzike, poezije, proze i njegovog sveukupnog značaja. To postaje kristalno jasno već na početnim stranicama ovog vrsnog i odlično upakovanog, stilizovanog i odštampanog srpskog izdanja – Klajst koristi ne samo hronološke skokove, već i upadljive sinkope u pripovijedanju, a izlaganje je osnaženo i oneobičeno brojnim i mudro u osnovnu pripovjednu nit ubačenim referencama i refleksijama na kanonske Kejvove pjesme.
I kada se stigne do završnih stranica, stiče se jak utisak da drugačije nije ni moglo,valjalo je pokriti mnoštvo biografske građe, a u isti mah i jasno ocrtati preovlađujući duh različitih era na putu lične i stvaralačke evolucije zbilja začudno plodnog i istrajnog Kejva. Klajst na planu postavke same naracije uspješno odvaja ono krunsko u odnosu na ono što je na duže staze ipak efemerno, te jasno punktira najvažnije kote na njegovom razvojnom putu, počev od mladalački mahnitih traganja pa sve do docnijih prevratničkih tačaka kada je Kejv, nakon silnih preispitivanja i posrtanja, uspio da nađe svoj glas i njemu odgovarajući izraz. Na tom polju poseban naglasak je ovdje, recimo, stavljen na berlinsku eru Kejva i dane, kada je, zahvaljujući Einstürzende Neubauten ekipi i ponajprije blagotvornom i dalekosežnom uticaju koji je Bliksa imao na junaka ove vrsne biografske grafičke novele, Kejv smogao snage da krene dalje… prvenstveno u susret samom sebi.
Na planu emocija, a među koricama ove knjige, sve naprosto vrvi od iskrenih emocija (što onih koji se tiču Kejvovog životopisa, što onih koje na čitaoce prenosi sam Rajnhard Klajst, nadahnuto se baveći nečim do čega mu je jako stalo) i pomnog promišljanja jednog tako inspirativnog životnog puta. Ovdje smo u prilici da pratimo Kejva u potrazi za vlastitom biti i odgovorima na pitanje poput onog koje je potcrtano u drugoj polovini ove knjige – šta ako se čovjek zapravo ne boji promjena, nego ga obuzima strah da bi stvari mogle da ostanu iste? Sudeći po pročitanom u Smiluj mi se, Kejva nikada nije nosila tiha oluja, već ga je pokretao snažan i bučan uragan, destruktivan, ali, reklo bi se, i neophodan. Ova grafička novela, uz sve već pomenuto, ima snagu da čitaoca nagoni ne samo na empatiju već i na refleksiju, koja, pak, prevazilazi okvire Kejvovog umjetničkog opusa u svim pojavnim oblicima. Naprosto, kao u onim snijevanim srećnim ishodima, ovo Klajstovo djelo kreće od individualnog da bi brzo stiglo do tačke univerzalnog – univerzalno lijepog, univerzalno proživljenog i, nadasve, univerzalno indikativnog.
Kada je o samom crtežu riječ, Klajst se zadržava na pristupu uobičajenom strip-izrazu, naravno uz par nužnih otklona u odnosu na tipsko i opšte, ali mora biti istaknuto da je njegov kadar, sve i kada se čini svedenim, pa i ogoljenim, zapravo pun smislenih i prijeko potrebnih detalja, dok se u dubini slike neizostavno dešava nešto uzbudljivo i zanimljivo. Crtež, premda nedvosmleno značajan, samo zaokružuje odličan i snažan utisak koji ovo izvanredna knjiga ostavlja na čitaoce, pojašnjavajući, između ostalog, zašto i najcrnja tama ima svoje istinske heroje i zašto i među njima samo neki zaista zavređuju tron više od drugih, bez obzira što im je i sama ideja trona možda tako odbojna i nerazumljiva.
