O ličnosti i djelu Olivere Marković, jedne od najvećih umjetnica 20. vijeka, dosta toga je poznato i mnogo puta pisano. Ipak, jedna kratka anegdota koju je nakon glumičine smrti ispričao njen sin Goran Marković, uglavnom je nepoznata, a divno oslikava karakter i veličinu slavne Olivere, prenosi Direktno.
Olivera Marković bila je velika srpska glumica, član Beogradskog dramskog pozorišta od 1951. godine. Tokom karijere ostvarila je preko 150 uloga u pozorištu i snimila više od 50 filmova. Pored ovoga, riječ je bila i o nevjerovatno talentovanoj pjevačici koja je snimila nebrojano obrada pjesama, naročito ruskih romansi.
Velika Olivera umrla je u Beogradu, 2. jula 2011. u 86. godini života poslije duge i teške bolesti. Tog 1. oktobra iste godine održan je program posvećen Oliveri Marković u Narodnom pozorištu u Beogradu, a na njegovom kraju, glumičin sin, reditelj i dramski pisac Goran Marković, predao je kustosu Muzeja Narodnog pozorišta nekoliko ličnih stvari koje su pripadale njegovoj majci.
Oliverina kutija
Goran Marković je tom prilikom otkrio da je Olivera umrlicu “skinula sa jednog drveta” neposredno nakon sahrane starije koleginice 1947. godine. Riječ je bila o parčetu papira koji joj je očigledno mnogo značio jer je umrlicu čuvala više od šest decenija.
Sigurno je da se mlada Olivera, tek udata za kolegu Radeta Markovića, divila velikoj Žanki, zvijezdi narodnog pozorišta i prvoj “Gospođi ministarki”. Godinama kasnije, i Olivera Marković će se okušati u istoj ulozi.
Vjerovatno je da je Oliveru boljela i nepravda učinjena prema starijoj koleginici. Žanka je, pod optužbama da je sarađivala sa okupatorima, izvedena pred Sud za suđenje zločina i prestupa protiv nacionalne časti 3. februara 1945. godine. Poslije dužeg vijećanja, osuđena je na osam godina gubitka nacionalne časti. Nije imala branioca, a kazna je bila i društveno koristan rad. Određeno joj je da čisti ulice.
Posljednji dani velike Žanke
Žanka je dvije godine kasnije molila da joj se da dopuštenje da se vrati umjetničkom životu da ne bi živjela od tuđe milostinje. U ljeto 1947. godine javljeno joj je da joj je kazna oproštena, a posjetio ju je i Bojan Stupica sa ponudom da ponovo zaigra, ovoga puta u novom Jugoslovenskom dramskom pozorištu.
Staru i bolesnu Žanku Stokić, ta vijest je vjerovatno “dotukla”. Bio je to vjerovatno veliki šok za već izmučeni organizam. I dušu. Umrla je tri dana kasnije. Sahranjena je na Topčiderskom groblju, uz pjesmu “Oj, Moravo” i rijeku ljudi koja je pratila njen kovčeg prekriven cvijećem.
Bila je to, kažu stari Beograđani, sahrana koliku nisu vidjeli od smrti Đure Jakšića. Zapamtila ju je i Olivera Marković, a umrlicu velike Žanke čuvala do kraja svog života.
Među stvarima su bile naizgled obični predmeti – kutija za nakit, vizit-karta, vještačke trepavice… ipak, jedna je naročito privukla pažnju – umrlica Žanke Stokić.
