Hit u Japanu: Agencije rasturaju brakove i veze, usluge do 30.000 dolara

U Zemlji izlazećeg Sunca tiho, u polumraku na ivici društvenog podzemlja, ali glasno na površini blistavih internet stranica oglašavaju se profesionalci koji sebe nazivaju “rastavljačima”.

Rastavljači su najčešće organizovani u male agencije sa nekoliko “operativaca” oba pola i upravom koja se stara o finansijama i reklami, a ponekad uzimaju na sebe i suprotnu funkciju, odnosno, nastoje da svojim klijentima pomognu da uspostave vezu sa osobom koju žele, stvarajući u njihovu korist, prilike za romantični susret.

Različite nijanse sive

Tipično, mušterije rastavljača su ljubavnice koje se osjećaju iskorišćeno, jer se duže vremena zabavljaju sa oženjenim muškarcem koji im obećava brak ali oteže s razvodom, izgovarajući se djecom i drugim razlozima. Među ženama naručiocima ima i onih koje su zatrudnjele, ali i onih koje tvrde da ljubavnik želi da im se prikloni ali da njegova žena, uprkos tome što zna za nevjerstvo, iz inata ne želi da mu omogući razvod.

Naručioci su često hostese koje rade u noćnim klubovima gdje za novac služe piće i razgovaraju sa muškom klijentelom, te umiju da stupe u vezu s nekim od svojih imućnijih, oženjenih mušterija, koji onda finansiraju njihove potrebe za garderobom i kozmetikom.

One imaju novca, i kada dostignu zrele godine i osjete da za njih počinje da pada interesovanje, nerijetko požele materijalnu i fizičku bezbjednost braka, a jedan od načina da se to ostvari je obratiti se rastavljačima za pomoć.

Interesantno je da pojedini rastavljači od svojih klijenata zahtijevaju potpunu svijest o odgovornosti i mogućim posljedicama – da u svojoj glavi prvo razbistre šta je to što žele, pa čak i sebi priznaju da je ono što se spremaju da učine moralno problematično i može dovesti do ozbiljnih komplikacija, uključujući tu i tužbu i zahtjev za materijalnu odštetu u slučaju da meta operacije otkrije da je protiv nje izvršena tajna akcija rastavljanja.

I sami rastavljači su šarenolika družina – među njima ima onih koji dolaze iz detektivskih agencija i koji, bar na riječima, nastoje da u praksi izbjegnu nezakonite radnje kao što su prijetnje ili korišćenje svojih operativaca za seksualno zavođenje ciljanih osoba, ali i onih koji su porijeklom iz podzemlja i koji se ne libe da koriste takve metode.

Skupa, ali detaljna usluga

Proces razdvajanja ciljanog para, sudeći po reklamnim sajtovima, obično košta između deset i 30 hiljada dolara. Veliki raspon u cijeni usluge objašnjava se različitim strategijama koje rastavljači moraju da primijene i vremenom koje je potrebno za uspješno izvršenje.

Tipično, oni, najprije prate metu, pomno prikupljaju informacije o njenom kretanju, ponašanju i sklonostima, te nastoje da dođu u posjed kompromitujućeg materijala koji bi mogao da je ocrni pred partnerom i tako prouzrokuje razdor u vezi.

To klasično pribavljanje materijalnih dokaza, najčešće fotografija, o tome da se jedan od partnera kocka, troši novac na animir dame ili džentlmene u noćnim klubovima, posjećuje javne kuće ili ima ljubavnicu, odnosno, ljubavnika košta osjetno manje nego akcija da se dvoje ljudi u vezi koji ne varaju jedno drugo i nemaju nikakve tajne iz prošlosti razdvoje spletkarenjem, podmetanjem ili zavođenjem.

U slučaju kada je za razdvajanje nekog para potreban metod koji prevazilazi uobičajeni detektivski rad, kao što je zavođenje, najjeftiniji je pristup da jedna osoba priđe meti i pokuša da je zavede.

Neke agencije za rastavljanje, međutim, upozoravaju svoje klijente da takva mjera, čak i kada uspije, može biti kratkog daha, pa čak i kontraproduktivna.

Ovo stoga što se dešava da partner koji je prevaren, naročito ako je riječ o bračnoj vezi, gdje u slučaju raskida postoje problemi kao što su raspodjela imovine ili šta činiti sa djecom, oprosti prevaru jer je razvod suviše komplikovan i prijeti da izazove dugoročne ekonomske i emotivne posljedice.

Takođe, dešava se i da meta zavođenja i provokacije ne podlegne iskušenju i svom partneru ili partnerki kaže šta se dešava i na taj način, zapravo, produbi uzajamno povjerenje i poštovanje.

Rastavljači zato klijentima preporučuju sofisticiraniju i trajniju (čitaj: lukaviju), i samim tim skuplju, operaciju, u kojoj meti prilazi pripadnik istog pola, tokom vremena ostvaruje dublje prijateljstvo i zatim joj, kao bliski drug ili drugarica, savjetuje da se raziđe sa partnerom.

Najsloženija je akcija u kojoj dva operativca nastupaju kao supružnici, ostvaruju kontakt sa parom koji treba rastaviti i, kao njihovi kućni prijatelji, tokom dužeg perioda rade na tome da ih zavedu i posvađaju.

Razaranje nečije veze i prisvajanje osobe koja se želi za sebe nije nimalo jeftino ni za japanske uslove, pa ljubazni preduzetnici iz rastavljačke grane nude plaćanje na rate, kreditiranje, kao i šeme u kojima njihova usluga košta nešto više od standardne cijene ali se zato veći dio svote isplaćuje samo u slučaju uspjeha operacije, kao nagrada za dobro obavljen posao.

Tu se, međutim, javlja po njih bolno pitanje definicije uspjeha.

Naime, te dovitljive djelatnike sve raznovrsnijeg i moralno sve upitnijeg uslužnog sektora u Japanu mori problem neutješnih mušterija koje ne žele da im plate uprkos tome što su oni pošteno odradili svoj (prljavi) posao, ili zbog toga što se rastavljeni par pomirio ili zbog toga što osoba koja je bila primarna meta nakon razlaza sa dotadašnjim partnerom nije htjela da stupi u vezu sa naručiocem operacije.

Kao sjeme razdora između rastavljača i njihovih klijenata nameće se i pitanje dokaza da je operacija razdvajanja uspjela u slučajevima kada njen naručilac nije dovoljno blizak sa metom da bi od nje direktno saznao o raskidu, ili kad ciljani partneri žive na većoj udaljenosti jedan od drugog pa nije moguće pouzdano utvrditi da li je veza okončana ili još uvijek traje, odnosno, da li je to što se ne sastaju rezultat akcije rastavljača ili prosto fizičke razdaljine.

Rastavljači, u nastojanju da sebe zaštite ali pri tom i ne otjeraju potencijalne mušterije, ovim problemima prilaze tako što nude i usluge praćenja i nadgledanja situacije nakon razlaza ciljnog para, kao i, ako se ukaže potreba, intervencije u svrhu sprečavanja pomirenja.

Da bi ublažili nedoumice mušterija u vezi odnosa cijene i efikasnosti usluga koje pružaju, oni su takođe uveli i dva platna razreda kada je u pitanju nagrada za njihov dobar rad: manji “honorar za uspjeh”, koji se naplaćuje za privremeno postignuće u cijepanju veze, i veći “honorar za potpuni uspjeh”, koji traže u slučajevima kada je veza trajno i bespovratno uništena, za šta je kriterijum najčešće zvanični razvod braka.

Plodno tle za rastavljače

Termin “rastavljač” prvi put se proširio početkom 2001. godine kada je na televiziji Njihon u kasnom večernjem terminu prikazana kratka i slabo zapažena serija pod tim naslovom, koja je govorila o neobičnom radu sumnjive ali simpatične detektivske agencije koja za velike sume novca rješava intimne probleme u odnosima sa suprotnim polom.

U dalekoistočnoj carevini danas radi bar dvadesetak firmi koje su specijalizovane za tu vrstu djelatnosti i operišu u sivoj zoni koja se proteže sa obje strane tanke linije koja dijeli zakonito i nezakonito.

Ipak, puno običnih japanskih građana ne zna za profesiju rastavljača i na njeno pominjanje reaguju s iznenađenjem, pa i zgražavanjem, mada ima i onih koji smatraju da njihova djelatnost, u dijelu u kojem se odnosi na zaštitu žena od nasilnih muškaraca koji ne žele da usliše molbu o raskidu veze, može biti korisna.

Postojanje tih organizacija govori o domišljatosti sloja ljudi koji koketiraju s kriminalom i pri tome, koristeći uglađen rečnik, pažljivo uređene veb sajtove i ugovorne obrasce, održavaju fasadu pristojnosti i legalnosti.

Ono, takođe, možda ukazuje i na sebični, materijalistički karakter savremenog, konzumerskog i merkatilnog društva u kojem razmaženi i otuđeni pojedinci priželjkuju da u svemu prođu lako, uključujući tu i važne međuljudske odnose u koje je potrebno ulagati puno vremena i truda – društvo u kojem se rješenje sopstvenih problema, među kojima i onih najdublje lične prirode, nastoji prenijeti na druge, a tuđa naklonost i ljubav pokušavaju kupiti novcem.

Iako se korišćenje rastavljača u Japanu uglavnom osuđuje kao izraz lične sebičnosti i beskrupuloznosti koji su strani tradicionalnom kolektivističkom duhu koji naglašava obzir i razumijevanje za druge, ponuda tih profesionalaca sumnjivog morala na neki način ima plodno kulturno tlo u toj zemlji – u japanskoj kulturi postoji snažan edukativni obrazac koji uči da je nezrelo i sramotno svoje intimne probleme dijeliti sa kolegama i prijateljima, pa i sa porodicom, te da je tražiti usluge i pomoć u toj sferi nedolično, jer to predstavlja sebično nametanje sopstvenog tereta drugima.

Zato mnogi Japanci radije trpe neprijatnu situaciju, a neki i osjećaju da je psihički lakše unajmiti nekoga ko nije izravno umiješan u njihov život da im pomogne, nego tražiti od svojih prijatelja i rođaka da intervenišu za njih.