Beogradski palac i dignitet Crne Gore

Piše

Mihailo Terzić

“Nepovratno zaglibljena u prošlosti, Srbija neprestano lebdi u sferi iracionalnog i neprestano se vraća na početak.”

Svetislav Basara

Konflikt oko vjerskog zakona u Crnoj Gori sa Srbijom nije slučajna politička nepogoda nego posljedica konstrukcijske greške u nosećem fundamentu hegemonističke velikosrpske politike. Aktuelni spor je samo jači plamičak stalnog tinjanja nepomirljivosti između crnogorskog Slobodarstva, Čovječnosti i Čestitosti i srpske “mitske i manihejske političke misli” u kojoj dominira “energija rezidualnih sila zla, zabluda i nesposobnosti da se razumom opstaje”.

U Srbiji se, kako piše Basara, stvara lažni mit da sudbina Crne Gore zavisi od toga, da li će beogradski “palac biti okrenut dolje ili gore” i očekivanja da se Crnogorci, prema tome ponašaju kao rulja u “rimskoj Areni”. Da čekaju da neko iz Beograda kaže kada “loptu treba smiriti ili je šutnuti”.

Spoj svetovnog i duhovnog ideološkog trenda u aktuelnim dešavanjima, tzv. “duboke” države Srbije prema Crnoj Gori, je potencijalno zagađujuće jezgro regiona, koje prijeti novim sukobima i novim stradanjima, u ime već poznate mantre, o neoslobođenom srpstvu i srpskim teritorijama.

Religijska ideologija SPC u Crnoj Gori postaje nosilac interpretativnog nasilja kroz simulaciju masovnih iluzija sofisticiranim metodama upakovanim u lažno hrišćanstvo i Svetosavsko pravoslavlje.

Neprestana proizvodnja i srpskih pobjedničkih mitova, od Kosova do NATO-a, toliko se namnožila, da realno počinju da guše dalji razvoj savremene Srbije.

“Pobede su nas pobedile”, govorio je Ćosić!

Politička ontologija političkih iluzija, stvara obmanjujuću kolektivnu fikciju kao parametar zdravom razumu koji nužno, na kraju, postaje oksimoron.

Imaginacija stvarnosti, političke elite Srbije i SPC prema viziji savremene Crne Gore, obiluje izjavama sa potcjenjivačkom arogancijom predstavnika aktuelne vlasti Srbije. Oni su, šatro, “Crnu Goru ispustili” da se odvoji, pa su joj “dozvolili da uđe u NATO savez”?. Time žele stvoriti privid kod građana, da su oni zapravo, još suvlasnici crnogorskog državnog suvereniteta, koji ostaje ograničen srpskom velikodržavnom hegemonijom.

Konflikt oko usvajanja tzv. vjerskog zakona u Crnoj Gori je, zapravo, krik nemoći za ostvarenje fikcije Velike Srbije. Pokušava se, građanima Crne Gore nametnuti Svetosavlje kao duhovni oklop po mjeri velikosrpskog Projekta Velikog Zla. Iz tog “oklopa” najmalignija podvala Crnogorcima je mit o lažnoj “srpskoj vjeri” koja je iznenadila i Jozefa Holečeka 1877. godine.

Kroz reagovanje na vjerski zakon u Crnoj Gori Beograd pokušava da ponovo oživi transcendentalni suverenitet “nebeske Srbije” koji je u prošlosti na ovim prostorima obilježen žrtvovanjem čak i sopstvene biološke supstance.

Spor oko vjerskog zakona je, par ekselans, dominantno ideološko pitanje i najmanje se tiče istinske vjere i iskrenih vjernika. Centralno pitanje je da SPC u Crnoj Gori i dalje ostane izvan pravnog poretka države Crne Gore. Da upravlja dijelom prisvojenih nepokretnosti i da bude nedodirljiva u ostvarenju profita.

Da sloboda Svetosavske i Velikosrpske ideologije u Crnoj Gori postane mjera Slobode u Crnoj Gori?

Takva namjera je civilizacijski incident i simptom za dijagnozu da se Srbija, kako bi rekao Basara, zaglavila u slijepoj ulici “zbog pogrešnog izbora u prošlosti” i “naopakog poimanja nacije i istorije” u kojoj dominantne političke elite manipulišu srpskim narodom o izmišljenom sjaju srednjevjekovnog carstva i “prastarim mitom o Obećanoj zemlji Dušanovim carstvom”.

Ponovo je na djelu rezidualna manična pohlepa za teritorijama osvajačke dinastije Nemanjića koja jedino u Crnoj Gori pokušava zadržati svoj imperijalni uticaj.

Samo sa tog aspekta je moguće objasniti paniku u vodećoj duhovnoj i političkoj eliti Srbije, zbog najave, da će crnogorska država vratiti otete duhovne i kulturne tekovine crnogorske države i zakonski urediti pravni status za sve vjerske zajednice u Crnu Goru.

To je indikator da te elite još uvijek “zalutaju u vremenu i prostoru”.

Čini se da su, SPC i dominantne političke elite Srbije, pa i veći dio akademske javnosti, postigli “simfoniju” da je velikosrpski nacionalizam postao religija, a da se SPC srozala u etnofiletizam i klerikalizam. SPC nikada nije bila u stanju da razdvoji nacionalnost i vjeroispovijest i da napravi razliku između “nebeskog i zemaljskog”.

U toj inverziji vrijednosti, sveto se baca u blato a profano se proglašava za sakralno.

SPC sa svetosavljem postaje najznačajnija institucija srpskog naroda. Iako je svetosavlje staro nepun vijek, ono je više djelovalo kao ideološka-politička doktrina nekim profašističkim pokretima u Srbiji, koje je Nikolaj Velimirović, u jednom trenutku, doveo u vezu sa Hitlerom.

U toko zagađenom ideološkom i duhovnom ambijentu događaji uvijek dobijaju iskrivljenu sliku, oni postaju onakvi kakve kolektivna mitološka svijest želi da budu. Oni koji ukazuju na istinu i stvarnost, postaju izdajnici ili su dio antisrpske zavjere.

Bez obzira, što je namjera takve ideologije SPC i uticajnih političkih elita Srbije, da utopiju pretvori u stvarnost, dovodila do “autogenocida” srpskog naroda, kada je u drugoj deceniji dvadesetog vijeka izgubila 58 odsto muške populacije, ona je još uvijek aktivan, kako kaže Ćosić, zloćudni mitski princip koji se ne smije zanemariti.

Naročito je zlokoban spoj takve ideologije i patokratske političke i duhovne elite za koju bi Labačovski rekao da nužno generiše genezu masovnog političkog zla.

Tu činjenicu ne smije zanemariti nijedna crnogorska političaka elita i akademska javnost CG, ukoliko želi očuvati savremenu viziju slobodne i građanske Crne Gore.

Dobrica Ćosić je 2006 godine zabilježio: “Teško poražena nacionalna politika (Srbije) mora da se menja. Promjenu sadašnjeg poretka izvršiće gladni, nezaposleni, mlad narod u eksploziji svog očajanja”.

Da li je poraz nacionalne politike Srbije posljedica prethodne dijagnoze o njoj, koju je Ćosić okarakterisao: “Laž je kod nas podignuta na nivo nacionalnog principa, lažemo maštovito, lažemo imaginarno, znate imamo veliku kondiciju za laž”.